Καθώς ήρθαν από τις Πατρίδες τους ξεριζωμένοι πολλοί Μικρασιάτες ακολούθησαν, για τα επόμενα χρόνια, τον δρόμο της σιωπής και της λήθης. Τα εγκλήματα και η γενοκτονία που διαπράχθηκε εις βάρος τους από τους Τούρκους Κεμαλικούς αποσιωπήθηκαν για διάφορους λόγους (κυρίως για πολιτικές σκοπιμότητες). Τέλη της δεκαετίας του ΄80 και αρχές του ΄90 άρχισαν σιγά σιγά να απαιτούν τα θύματα το δικαίωμά τους στην μνήμη και στην αλήθεια. Φυσικά συνάντησαν (και συναντούν ) πολλά εμπόδια είτε από την πολιτεία είτε από από μεμονωμένες ομάδες που αρέσκονται να διαφημίζουν την "προοδευτικότητά" τους αλλά κάνουν "πλάτες" και ευθυγραμμίζονται με τον ακραίο εθνικισμό των θυτών μας (και αβίαστα υιοθετούν τις αστήρικτες δικαιολογίες τους)..
Τα θύματα και οι αδικοχαμένοι σφαγιασθέντες απαιτούν δικαίωση. Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τιμούμε την μνήμη τους.
http://youtu.be/u1yUXqbnoeM
Στην πάνω φωτό, μαυροφορεμένες συμπατριώτισσές μας από τα Πεύκα και το Αετοχώρι αποτίουν φόρο τιμής στο μοναδικό (για τότε) μνημείο της γενοκτονίας στο Βέρμιο τον Μάϊο του 1956. Οι μνήμες είναι ακόμα νωπές από τα φρικαλέα εγκλήματα.
http://youtu.be/gyiwWf2_hA8
Στο ίδιο μνημείο ο Πολυχρόνης Νικολαϊδης κι ο Γ.Δημητριάδης το 1992
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου